ölümle nefes almak

Bugün yeni bir gün

Ve kendimle hesaplaşmamın ilk yarısı

Ölene kadar yazmak istiyorum duygularımı

Gün başlar ve gün biter

Bir düş perdesinde

Küçük bir kız çocuğu

Çaresiz

Hem de korkak

Gece tutuşmuş, perde de deniz mavisi

Kötümser kalmış birkaç anı

Kim bu düşlerine yansıyan kız çocuğu?

Yoksa beklediğin o mu?

Titreten ruhunu

Peki ya geçmişin, bir sürü yalan sözler

Ya da bedenindeki çizikler

Görülmemiş düşler kadar büyük yaraların var küçük kız.

Bak işte gökyüzü ve gün batımı

Her şey biter ve sen kalırsın

Yaşar gidersin bu film şeridinden

Siyah güzel değil mi küçük kız?

Örter tüm yaralarını, ayıplarını

Öyle durur, ne yapacağını bilmez insan ya bazen

Amansızca

Arsız anlarında yakalar seni

Saçları da olur, kirpikleri de

Elleri görür, hisseder en bezgin anlarını

Ve zaman külleniyor avuçlarında

Sessizliğin başladığı yerde tükeniyor sözcüklerin

Onsuzluğa neden çıkmıyor sesin?

Bir buldum derken, bir eksilirsin

İsterse herkes çekip gitsin

Oda gitsin, bir daha dönmesin

Unutma küçük kız

Ne kadar çok seversen o kadar sevginle lekelenirsin

Günden güne azalıyor  mu umutların?

Çok mu acıyor canın?

Her şeye rağmen yine beyazsın

Ama ölüme bir adım daha yakınsın..

Anlatmak istediklerinde hep kutunun içinde

Niye yabancısın herkese?

Onu işliyorsun bedeninin her köşesine

Küçük kız bu aşk değil, bir oyun

Lanetler yağdır günahlarına, hatalarına

Yüzleş asıl olanla

Kapa tüm sahteliklere kapılarını

Yüzünü dön aydınlığa, boşver karanlığı

Ve sarıl hayallerine sımsıkı

Unut olanları,yaşananları

Çünkü daha fazla çekilmiyor ölümle nefes almak..

Ne ?!

insanın sevme yeteneği bir barajın su toplamaya başlaması gibidir, diye okumuştum bir yerde.suyun birikmesini sağlayacak bir duvarın hem de dayanıklı bir duvarın olması gerekir diyordu yazar.düşününce haklıydı belki....duvar suyun birikmesini sağlar ve ne kadar muhkemse(sağlam) o denli fazla su toplar arkasında.ne kadar su toplarsa bir o kadar güçlü duyar biriken suyun basıncını.basınç öyle bir hal alır ki artık katlanılmaz bir güçle yüklenir duvara.artık duvara gedik açıcı bir etkenin devreye girmesi lazımdır.o gedik açıcının adı sevgili'dir.açılan gediğin büyüklüğüdür aşkın da büyüklüğü..

bir sevgilinin günlüğünden

öperken çok şey anlatiyoruz aslında birbirimize..hiç bitmeyen bi hikaye gibi...
sanki olduğumuz yerden ayrilip farklı yerlerde yaşıyoruz bu aşk ı..
nefes alıp verişimiz soluduğumuz oksijen oluyor bizim için..
dudaklarımız uyuşsada umrumuzda oluyor. O cezb edici tat damağımızdan ayrılmıyor..
her defasında bunu yaşamak,yaşatmak sevgimizde saklı kalıyor..
kalbmizin atışları hizlanıyor sanki bir daha hiç atmıcakmış gibi....
işte seni öperken hissettiklerimin küçük bir kısmıydi bunlar..
bu kelimeler az aslında 
çünkü
alıp verebildiğim tek ve son nefessin...

sâde renkler

çocukça, saçma şeyler yapmayı bulmaktır özünde aşk. saçma sorular sormaktır, saçma sözler beklemektir, saçma cevaplar, saçma sözler verdirtmektir. "beni bırakmayacaksın di mi? beni unutmadın di mi? beni düşünüyorsun di mi?" lerdir... "benden çok kimseyi sevmeyeceksin di mi?" dir hatta. "benden çok kimseyi sevmedin di mi?"dir. özlemekle yaşandığında tişörtünü giyip uyumaktır. yastığının üstüne koymaktır giysisini. beklemektir. ufacık şeylere surat asmaktır, kırılmaktır: çocukça şeylerdir aşk. saçma şeylerdir. saçma ve güzel olduklarında asıl anlamını bulur, saçma oldukları, çocukça oldukları yüzünüze vurulmadığında aşktır belki de. bir zaman demiştim ki, çocuk olmaya izin verendir aşk, misafirlikte "bir çikolata daha alır mısın"'a kibarlıktan "teşekkür ederim" değil, sevinçle "evet" diyecek denli çocuk kalabilmektir. kalabilmenize izin veren kişidedir aşk. günlük hayatta yerini buldurabildiğinizde ise huzurdur.